Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Νηστεύοντες ἀδελφοὶ σωματικῶς, νηστεύσωμεν καὶ πνευματικῶς...

         
      π. Χρήστου Ζαχαράκη

  «Νηστεύοντες ἀδελφοὶ σωματικῶς, νηστεύσωμεν καὶ πνευματικῶς, λύσωμεν πάντα σύνδεσμον ἀδικίας, διαρρήξωμεν στραγγαλιάς βιαίων συναλλαγμάτων, πᾶσαν συγγραφήν ἄδικον διασπάσωμεν, δώσωμεν πεινῶσιν ἄρτον, καὶ πτωχοὺς ἀστέγους εἰσαγάγωμεν εἰς οἴκους, ἵνα λάβωμεν παρὰ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, τὸ μέγα ἔλεος», «νὰ νηστεύουμε σωματικὰ καὶ πνευματικά, νὰ λύσουμε κάθε σύνδεσμο ἀδικίας, νὰ καταστρέψουμε τὶς ἄνομες συναλλαγές, νὰ σχίσουμε κάθε ἄδικο συμβόλαιο, νὰ δώσουμε ψωμὶ στοὺς πεινασμένους, τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς ἄστεγους νὰ περιθάλψουμε.  
Τὸ ἐξαίρετο αὐτὸ τροπάριο, - στιχηρό τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς Α´ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν -, μᾶς παραπέμπει ἄμεσα στὸν προφήτη Ἠσαΐα, ὁ ὁποῖος διὰ στόματος Θεοῦ καὶ μιλώντας γιὰ τὴ νηστεία, ἔλεγε:  "Μ' αὐτό τόν τρόπο πού προσεύχεστε, δέν πρόκειται νά εἰσακουστεῖ ἡ προσευχή σας. Ἡ νηστεία, ὅπως ἐγώ τή θέλω [λέει ὁ Θεός], δέν εἶναι νά κακουχεῖστε γιά μιά μέρα, καί τό κεφάλι κάτω νά τό σκύβετε, καθώς τό βοῦρλο, μέ ροῦχα πένθιμα νά κάθεστε στή στάχτη" (58,5). "Νά σπᾶτε τῶν ἀδικημένων τά δεσμά, νά λύνετε τά φορτία πού τούς βαραίνουν, τούς καταπιεσμένους ν' ἀπελευθερώνετε καί νά συντρίβετε κάθε ζυγό" (58,6).   

Τὸ τροπάριο αὐτὸ τοῦ Τριωδίου ἔχει ἕνα περιεχόμενο ριζοσπαστικό, ἀνατρεπτικό καὶ βαθύτατα κοινωνικό. Κάνουμε ἕνα λάθος ὅλοι μας ὅταν, στὴ θεολογία μας, στὸ κήρυγμά μας, στὶς παραινέσεις μας,  μεταφέρουμε καὶ μετατοπίζουμε τὴ δικαίωση τῶν φτωχῶν, τῶν ἀδυνάτων καὶ τῶν ἀδικημένων στὴν αἰώνια ζωή. Καὶ αὐτὸ βέβαια τὸ κάνουμε ἀσυναίσθητα, ἀλλὰ ἐκ τοῦ πονηροῦ, διότι ἔτσι ἀποποιούμαστε τὴν προσωπική μας εὐθύνη καὶ τὸ χρέος τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας. Καὶ ναὶ μὲν ἐκεῖνοι θὰ δικαιωθοῦν, ἐμεῖς ὅμως θὰ κριθοῦμε. Ἡ Ἐκκλησία θέλει νὰ σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ ζήσει αἰώνια, ἀλλὰ ἡ αἰώνια ζωὴ ἀρχίζει ἐδώ καὶ τώρα, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ παρουσία τῆς αἰώνιας Βασιλείας στὸν κόσμο καὶ ἡ ζωὴ ἤδη πολιτεύεται. Ἡ Ἐκκλησία δὲν περιμένει τὸν ἄνθρωπο νὰ πεθάνει γιὰ νὰ τὸν ἀναστήσει, ἀλλὰ τοῦ χαρίζει τὴ ζωὴ τῆς Ἀνάστασης ἀπὸ τώρα. Ἑπομένως ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατὰ συνέπεια καὶ τῶν μελῶν της εἶναι ἡ ἄσκηση τῆς ἀγάπης.